Ο Άνθρωπος που Ενόχλησε το Σύμπαν

Ψυχιατρείο Χανίων. Μια ομάδα ασθενών μάς φιλοξενεί στην «Εκκλησία του Δήμου», τον χώρο που καθημερινά συναλλάσσονται και συνομιλούν, εκεί που «άλλος ζητάει κατοστάρικο κι άλλος ζητάει λόγο». Τον χώρο που καθημερινά «διαχειρίζονται την ομορφιά τους και τη σχέση τους καλά». Μια άλλη ομάδα, πρώην χρόνιων ασθενών, εκτός Ψυχιατρείου πλέον, βιώνει μια επίπονη διαδικασία κοινωνικής επανένταξης και αποτολμά, στο πλαίσιο διεθνών ανταλλαγών, ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στη Δανία. Η ταινία, μέσα από τον παράλληλο λόγο των δύο ομάδων, προσπαθεί να ακούσει τον λόγο της τρέλας, κάτω από το χαώδες παραλήρημά της, κρούστα μιας βαθιάς θάλασσας. Προσπαθεί να δει τη δραματική σύγκρουση του ανθρώπου με την τρέλα, στη βαθύτατη απόγνωση και απόλυτη αμφιβολία για κάθε όψη του είναι που εμπεριέχει. «Αν τη ζωή μας κυκλώνει ο θάνατος, τη διανοητική μας υγεία γυροφέρνει η παραφροσύνη». Στην τρέλα, ο άνθρωπος νιώθει πώς δεν έχει να επιστρέψει πουθενά. Δεν είναι πια. Ήταν.

The Chania Mental Institution [Crete]. A group of mental patients is our host at the «Citizen’s Assembly», the place they meet and deal daily - where some ask for money and others ask for speech. The place where they handle their beauty and their relationship very well indeed. Another group of former chronic patients, now out of the Mental Institution, goes through the painful process of social rehabilitation and dares to embark upon a one-week trip to Denmark, within the framework of international exchange programmes. Through the parallel parlance of the two groups the film attempts to listen to the utterance of madness, in its chaotic delirium, the crust of a deep sea. It tries to observe man’s dramatic clash with madness, in the deepest despair and total uncertainty regarding every aspect of the being it encompasses. «If death encircles our life, insanity lingers around our mental health». In madness, man feels that he has nowhere to return to. He no longer is. He was.