Annemie reist met haar poetsvrouw Karolina naar Polen.
Als bemanningslid op een luxecruise maakt Annemie kennis met iedereen. Van hoog tot laag. Van de kapitein tot de Indonesische handdoekplooiers.
In deze aflevering gaat Annemie mee met de ziekentrein op bedevaart naar Lourdes, in het gezelschap van 160 zieken en 80 vrijwilligers. Samen met Paula en Diane, Fons en Louis, Josée en Maria, Fien en Fin logeert ze in Hotel Gloria. Allemaal gaan ze op zoek naar het mirakel.
In De Wingerd in Leuven zijn flatjes voor koppels met één valide en één demente partner. Gedurende een half jaar volgt Annemie het leven van twee echtparen. Fons en Delphine zijn de sportieve buren van Jan en Marcelle, die eeuwig verliefd zijn. Op een dag arriveren ook twee zussen in De Wingerd.
In Kaboel gaat Annemie de ambassadeur in zijn zwaar bewaakte compound opzoeken. Maar ze reist niet alleen. Want de ambassadeursvrouw die Afghanistan is ontvlucht, wil uitzoeken of er tussen de stress en de bomaanslagen nog leven en liefde mogelijk is.
In de volgende aflevering reist Annemie naar Kenia. Daar ontdekt ze dat piepjonge meisjes op grote schaal genitaal verminkt worden. Op afgelegen plekken ziet ze elke dag honderden meisjes lijdzaam wachten in de rij. Stil en bang, of gespannen en onwetend over hun onafwendbare lot.
Annemie trekt naar een gevangenis in Texas met Agnes, een vrouw die al jaren brieven schrijft met terdoodveroordeelden. In Texas krijgt Annemie de kans om met James en Ramiro te spreken, twee stoere mannen die al twintig jaar op death row zitten, hopend op gratie of een mirakel. Maar tevergeefs, want nu staan ze vlak voor hun executie.
Annemie Struyf trekt naar de Tibériade, een kloostergemeenschap in de Ardennen die volgens de strikte Franciscaanse traditie leeft: terug naar de natuur, absolute armoede, kuisheid en gehoorzaamheid. Opvallend is het grote aantal jonge roepingen: mannen en vrouwen. Met een ezel trekken ze door het land om te evangeliseren. Annemie leeft en werkt een week lang in de gemeenschap.
Tweede deel over de kloostergemeenschap de Tibériade waar mannen vrouwen leven in absolute armoede, kuisheid en gehoorzaamheid.
Vorig jaar zat de 15-jarige Giel wekenlang in het oog van een mediastorm: hij wilde monnik worden in een boeddhistisch klooster in India, maar de Jeugdbescherming liet hem niet vertrekken. Uiteindelijk mocht hij toch naar India en nu gaat zijn moeder Sabine hem voor het eerst bezoeken, samen met Annemie.
In de politiezone Anderlecht heeft politiecommisaris Kathleen Calie de cel Schijnhuwelijken opgericht. Hier ontmoet ze mannen en vrouwen die zo snel mogelijk willen trouwen. Maar in hun roes vergeten heel wat verliefden dat hun droompartner niet altijd door liefde gedreven wordt. De laatste tijd is een ticket Djerba-Brussel heel populair. Samen met Annemie reist Kathleen naar Tunesië, sinds kort the place to be voor een romantische “eenzame-blanke-dames-vakantie”.
Els en Eddy wonen met hun zonen Matthias (22) en Nicolas (19) in het Oost-Vlaamse Olsene. Als kinderen van de “uitvinders” van het kippenkraam hebben zij de stiel van hun ouders geleerd. Nu hebben ze zelf een indrukwekkend kippenkraam waarmee ze de grote Waalse markten afschuimen. Het is een leven van keihard werken, ontiegelijk vroeg opstaan (om 3 uur), lange werkdagen, veel geld verdienen, maar nauwelijks rust of vrije tijd.
Op Intensieve Zorg is alles “intensief”. Het leven verloopt hier op een smalle grens: tussen leven en dood, stoppen of verder gaan, hoop en wanhoop, emoties en technologie. Enkele artsen leiden Annemie binnen in deze intense wereld, waar beslissingen over leven en dood dagelijkse kost zijn. Twee weken lang leeft Annemie mee op het slopende ritme van Intensive Care in het UZ Gasthuisberg te Leuven.
Een week lang logeert Annemie bij graaf John de Marnix van Sint Aldegonde. Sinds 1007 is zijn gigantische kasteel in Bornem de pracht en de trots van zijn adellijke familie. In rijkelijke salons vol kunstschatten leeft de 74-jarige graaf een kinderloos en wat wereldvreemd bestaan. Met Annemie deelt hij een week lang zijn leven en zijn zorgen.
Delfine Persoon is wereldkampioene boksen bij de lichtgewichten. Een meisje uit Gits, kind van hardwerkende, West-Vlaamse boeren. Overdag politieagente, na de werkuren bokser in hart en nieren. Samen met haar trainer leidt ze de boksclub in Lichtervelde.
Chrißt’ll is 39 jaar, manager bij een groot bedrijf, gescheiden, en moeder/vader van drie kinderen. Achtendertig jaar lang heeft ze als man geleefd. Sinds een jaar gaat ze niet langer als Christoff maar als Chrißt’ll door het leven. En noemen haar kinderen haar niet langer papa, maar “maddy” (mama & daddy). Na een hormonenkuur en enkele borstvergrotingen voelt Chrißt’ll zich nu op en topvrouw. Maar over de laatste stap – de definitieve geslachtsoperatie – aarzelt ze.
Na een jarenlange Keltische opleiding wordt de Vlaamse Chantal opgenomen in de Engelse Orde van de Barden en Druïden. Nu is het tijd voor haar pelgrimstocht naar de Heilige Druïdeplaatsen, die gaat van Avebury naar Tintagel tot in de grot van Merlijn. Samen met Annemie ontmoet ze de grote, levende druïden uit de Engelse traditie: de opperdruïde Philippe Carr Gom, de genezeres-druïde Caitlin, en haar echtgenoot John Matthews, een vermaard Arthurkenner.
Samen met drie jonge, opgewekte kerels trekt Annemie naar het centrum van Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Op het eerste gezicht ziet de stad er schoon en rustig uit. Dat is te danken aan de frequente schoonmaakacties, waarbij de straatkinderen met vrachtwagens worden opgeladen, en gedropt in de beruchte kindergevangenis van Kampiringisa.Deze plek is een gruwelijk oord vol ongedierte, ziekte, foltering, misbruik en geweld.
“In Oeganda worden op grote schaal kinderen geofferd.” Geregeld verschijnen dergelijke titels in de internationale pers. Als het offeren van een kip of een geit niet tot het gewenste resultaat leidt, zou er in Oeganda een “groter” offer nodig zijn. Velen lachen deze berichten weg, maar de straatkinderen van Kampala en de kindergevangenis weten wel beter. Vaak zijn ze jarenlang op de vlucht geweest voor de beruchte kidnappers. Want in een land waar de helft van de bevolking jonger is dan 18 jaar, is het leven van een kind niets waard.
Saskia (42) is al 18 jaar croupier in het Casino van Oostende. Een casino is sowieso een geheime, besloten plek, waar camera’s niet welkom zijn. Maar in Oostende krijgt Annemie uitzonderlijk de kans om een week mee te leven met de croupiers, de kleine en de grote gokkers. Saskia is de perfecte gids. Ze kent haar klanten door en door. Haar trouwste spelers zijn de oudere mensen die overdag komen gokken. Vaak zijn het dagelijkse bezoekers, die graag hun hart eens luchten bij haar. ’s Nachts komt er een heel ander publiek. Dan komen meestal ook de zwaardere gokkers, die vaak voor grotere bedragen komen spelen. Saskia is dol op haar job, al is die niet altijd even makkelijk te combineren met haar gezinsleven. Met grote ogen volgt Annemie de gokkers in hun roes. Van Rachel die haar kleine pensioentje op het spel zet tot de zware gokker die de ene dag 25.000 euro wint en het de volgende dag opnieuw verspeelt.
Joe (45) en Nardy (41) en hun vier kinderen vormen op het eerste gezicht een gewoon, joods gezin. Gelovig, ja, maar niet extreem of orthodox. Welstellend en goed geïntegreerd. En toch hebben ze beslist om ons land voorgoed vaarwel te zeggen en naar Israël te verhuizen. Want ze voelen zich niet langer veilig in Belgie. Dat onveiligheidsgevoel delen ze met de hele joodse gemeenschap in Brussel. Velen twijfelen, maar het besluit van Nardy en Joe staat vast: in het Beloofde Land willen ze een nieuw leven opbouwen. Een leven zonder angst, in een staat die hen wél zal beschermen. Daarvoor moeten ze echter een zware prijs betalen. Want hun vier kinderen zullen elk drie jaar legerdienst moeten doen, en lopen een grote kans om in een oorlog terecht te komen. In een joodse nederzetting in de buurt van Tel Aviv zal het gezin een heel nieuw leven beginnen: Hebreeuws leren, een huis zoeken, werk vinden, buren en vrienden leren kennen. Annemie volgt het gezin in Brussel, tijdens hun voorbereidingen naar dé grote dag: de verhuis naar Israël. In Israël gaat ze hen opnieuw bezoeken, zes weken na hun verhuis. Een ontstellende reportage, pal in de actualiteit.
Hoog in het Himalayagebergte ontmoette Annemie in 2014 Leena, een Vlaamse vrouw die met een speciale reden naar India gekomen was. Samen trokken ze de bergen in, en op een wondermooie plek strooide Leena de assen uit van haar overleden vrouw Gemma. Zo leerde Annemie Leena kennen: een Vlaamse vrouw, geboren in India, geadopteerd in een groot gezin, verpleegster in het St. Augustinus Ziekenhuis in Wilrijk. Een week lang is Annemie Leena’s verpleeghulp op de palliatieve afdeling. Samen volgen ze Rosette, Cecile, mijnheer Bosman en vele anderen tijdens hun laatste levensdagen. Het zijn geen trieste verhalen, maar intense, wondermooie, gevoelige verhalen op de grens tussen leven en dood.
Gerechtsdeurwaarder Bart (42) is een man van de wet, die in opdracht van schuldeisers zijn klanten tot betaling moet aanzetten. Nergens is hij een welkome gast. Want als Bart voor de deur staat, is dat nooit met prettig nieuws. Ja, hij moet soms het slot laten openbreken, meubelen in beslag nemen, mensen uit hun woning zetten, in veilingzalen de inboedel verkopen. Maar bovenal probeert hij toch om, samen met zijn klanten, naar oplossingen te zoeken: afspraken maken, overleggen, afbetalingsplannen uitdokteren. Op twee jaar tijd is zijn eenmanszaak geëvolueerd naar een kantoor met twintig werknemers. Bart heeft een hondenjob – hij werkt ruim 90 uur per week - die hij toch met hart en ziel doet. Wat hem drijft? Waar zijn bezetenheid vandaan komt? Het antwoord is te vinden in zijn eigen huis: bij zijn vrouw Anik en hun drie kinderen. De oudste zoon Brik (14 ) is gezond; dochter Pim (11) heeft een zware beperking; Minasee (8), het derde kind, is geadopteerd om het – misschien genetische - risico op een nieuwe handicap uit te sluiten. Maar na aankomst in België blijkt er ook iets heel erg mis met hem. Bart en Anik zijn breekbaar en liefdevol, en werken zich te pletter om de toekomst van hun kinderen veilig te stellen. Een week lang volgt Annemie gerechtsdeurwaarder Bart, alle clichés over deurwaarders, armoede, zorg en eenzaamheid voorbij. Een tocht langs tientallen deuren en huizen, die hun geheimen meestal verbergen, maar af en toe ook onthullen.
Kristof en Marilene reizen, samen met 3000 andere koppels, naar Zuid-Korea om daar te trouwen. Hij is Vlaams, zij Filipijns. Beiden zijn aanhangers van de Moonkerk, die in de jaren ‘80 en ’90 als een sekte bekend stond, en een barslechte reputatie had. Vooral de praktijk van de massahuwelijken trok internationaal de aandacht. De stichter Moon en zijn echtgenote koppelden in de loop der jaren tienduizenden koppels aan elkaar. Dat deden ze op basis van foto’s of willekeurige aanduiding daags voor de huwelijksceremonie. Samen met Kristof en Marilene reist Annemie mee naar Zuid-Korea om hun huwelijk bij te wonen. Philippe, Belgische voorzitter van de Moonkerk, wacht hen op. Ook hij ontmoette zijn Japanse echtgenote Yoko pas een dag voor hun huwelijk. Annemie stelt zich vele vragen. Hoe zijn al deze jonge mensen bij de Moonkerk terecht gekomen? Hoe voelt het om samen met 3500 andere koppels te trouwen? Wat is een Moonhuwelijk precies? Waarom is seksuele onthouding zo belangrijk? Heel uitzonderlijk krijgt ze toelating om voor en achter de schermen te filmen, en verhalen te sprokkelen van jonge mensen zoals de Nederlandse Melanie en de Italiaanse Stefano, of Jennifer en Nertil die elkaar nauwelijks een dag voor hun huwelijk ontmoeten.
Tenerife is the place to be voor Vlaamse overwinteraars. Zon, zee, strand, palmbomen en bergen. Hier bloeit het vakantiedorp van Rita (67) en haar dochter Nele (40) als geen ander. Het is een Vlaams vakantiedorp, met Vlaams personeel, Vlaamse overwinteraars en Vlaamse aangespoelden. Iedereen heeft een reden en een motief om in het paradijselijke Tenerife te zijn. Maar achter het mooie vakantieplaatje schuilt nog een heel andere wereld. Want ook Tenerife leidt onder de economische crisis, en om de hoek ligt altijd Ten-bel: vroeger een megalomaan vakantieproject dat geweldig in trek was bij de Vlamingen; nu een vervallen ruïne, een onderkomen voor krakers, daklozen en vluchtelingen. Een ontroerende en verhelderende reportage over the rise and the fall van Vlaanderen in Tenerife.
Johan is een succesvol zakenman, rijk en geliefd bij vrienden en familie. Maar ooit had hij een zwaar alcoholprobleem en verloor hij zijn hebben en houden. Wonder bij wonder bleef zijn huwelijk overeind. Met dank aan het oneindige geduld van zijn vrouw Lieve, én aan de AA: zijn wekelijkse afspraak met de Anonieme Alcoholisten. Johan is intussen 25 jaar nuchter, maar beseft, beter dan wie ook, dat één glas alcohol hem opnieuw in de afgrond kan duwen. Een reportage bij de AA in Vlaanderen was tot nu toe ondenkbaar en onmogelijk. Volgens Johan is het stilaan tijd om die anonimiteit te doorbreken. Want precies door de anonimiteit blijft drankmisbruik een groot taboe. Johan heeft zijn eigen AA-groep kunnen overtuigen om mee te werken aan deze reportage. Daarnaast begeleidt Johan ook, individueel én discreet, hooggeplaatste mensen met een alcoholprobleem. Een inkijk in een wereld die tot nu toe hermetisch gesloten bleef.
