Stéphane Demol is een naam die bij iedereen op z’n minst een belletje doet rinkelen. Bij voetballiefhebbers zelfs een naam als een klok. Twee legendarische momenten, op 20-jarige leeftijd, hebben daarvoor gezorgd.
Een eerste moment komt er op 6 mei 1986 in Brugge. Het rommelt in de kleedkamer van Anderlecht. De testmatchen tegen Club Brugge komen er aan. Die moeten beslissen over de titel. Na een 1-1 in de heenmatch, staat Anderlecht in de terugmatch op Olympia na een dik half uur met 2-0 in het krijt. René Vandereycken maakt de 2-1 en pakt uit met zijn beruchte binnenzakgebaar na zijn rode kaart. Een kwartier voor tijd is voor Stéphane Demol legendarisch moment nummer 1 gekomen: hij schiet de 2-2 voorbij Vande Walle, en bezorgt Anderlecht zo toch nog de titel.
Amper een maand later zit Demol met de Rode Duivels op het WK in Mexico, maar veel indruk maken de Belgen niet. Ook hier heerst er ontevredenheid en gemopper. Maar in de achtste finales tegen de oppermachtige Sovjets verandert alles. 2-2 na 90 minuten, er volgen verlengingen. En dan is moment nummer 2 gekomen: “Daar sé, Demol! Demol!”. Zo riep Rik De Saedeleer, en zo zit het in ons collectief geheugen.
Maar waarom is het bij deze momenten gebleven? Waarom is de getalenteerde Demol geen echte legende geworden? Waarom koos hij voor bescheiden clubs als Bologna, Toulouse, Panionios, Lugano en Toulon? En waarom koos hij als trainer voor jobs in Cyprus, Thailand en Saoedi-Arabië? Allemaal vragen waarop deze aflevering van Belga Sport een antwoord zoekt.
