Traumapsycholoog Iva Bicanic reist door het land van haar ouders, het voormalige Joegoslavië. De glinsterende kusten van Kroatië kende Iva voornamelijk van de lange zomervakanties bij haar familie.
Slovenië was de eerste deelrepubliek die besloot uit Joegoslavië te stappen. Vergeleken met de andere landen, kwam Slovenië redelijk ongeschonden uit de strijd. Maar achter de indrukwekkende groene bergen en in de diepe bossen, lijkt een veel oudere wond de samenleving van Slovenië uiteen te drijven. Iva ontdekt dat paramilitairen de grenzen bewaken, ziet hoe partizanen nog altijd Maarschalk Tito vereren en werkt in een moestuin met een jonge communiste.
De Serviërs werden na de oorlogen van de jaren negentig gezien als de daders van veel verdriet, maar zelf verloor het land ook een hoop: een slag tegen de Ottomanen, gebieden, mensen en hun geliefde Kosovo. Hoe gaat een land om met zoveel verlies? In een traditioneel Servisch restaurant wordt Iva verteld waarom zij meer Nederlander is dan Balkan, ze ontvangt een paspoort van mini-Joegoslavië en schuift aan bij een oorlogsveteraan die de wapens oppakte in Vukovar, de plek waar een van haar Kroatische vakantievrienden zijn leven verloor.
In Kosovo is de oorlog vers en de verdeeldheid groot. Is het land klaar het verleden achter zich te laten voor een nieuwe toekomst? Om daarachter te komen bezoekt Iva een kleine dorpsschool. De Serviërs en Albanezen delen het gebouw. Maar, in de ochtend krijgen de Servische kinderen les en in de middag komen de Albanese kinderen voor onderwijs. Ze daalt gevaarlijk af in een zilvermijn en gaat op zoek naar een oude legervriend van haar overleden vader… en vindt hem.
De Montenegrijnen worden vaak omschreven als de knapste mensen van voormalig Joegoslavië, maar ook als strijders. Ze hielden de Ottomanen buiten de deur. Nu de oorlogen voorbij zijn, blijven ze vasthouden aan hun ‘warrior spirit’. Maar ook aan hun eergevoel. Iva onderzoekt de eeuwenlange traditie van eerwraak en vendettas, waarbij familie-eer belangrijker is dan een mensenleven. En ze zoekt het hogerop, want wie de Montenegrijn echt wil begrijpen, moet naar de top van de zwarte berg.
Sinds de Noord-Macedoniërs zich vreedzaam afsplitsten van Joegoslavië, lijken ze op zoek te zijn naar een eigen identiteit. De buurlanden maken dat moeilijk, zij vinden dat Macedonië iets van hen steelt: de taal, de cultuur, de geschiedenis. Iva zoekt mee naar de identiteit van de Macedoniër, maar vindt ‘oude’ standbeelden van piepschuim en jonge mensen die liever voorgoed naar het buitenland willen…Of bestaat de Macedoniër toch? Bij een oude volksdansvereniging voelt Iva Joegoslavische tijden herleven.
Bosnië en Herzegovina werd ook wel het Joegoslavië binnen Joegoslavië genoemd. Verschillende etniciteiten leefden door elkaar en er waren veel gemengde huwelijken. Misschien dat de oorlog daarom juist hier zoveel pijn en trauma heeft nagelaten? Is er nog iets over van het broederschap van Tito’s Joegoslavië?
