در سپنج دهم، علی درستکار با دکتر سید علی موسوی گرمارودی، شاعر و حافظپژوه برجسته، گفتگویی آرام و شاعرانه دارد. بحث حول خوانش شعر بهعنوان ابزاری برای تأمل در زندگی، مفهوم دنیا بهمثابه سپنج (عالم موقت)، و اهمیت خرد و وجدان در رسیدن به آرامش در پایان راه شکل میگیرد. دکور خلوت و شعرخوانی همراهبا بازاندیشی در تمایز انسان متمایز از سایر موجودات، ویژگی بارز این قسمت هستند.