Klootwijk aan Zee komt even naar huis om een ander appeltje te schillen. Ontdekking: moderne supermarktappels hebben geen klokhuis. En er zijn tegenwoordig appels voor ouden van dagen en appels voor de jeugd. Maar de meest revolutionaire ontwikkeling, primeur in De Wilde Keuken, een appel zo klein dat je hem oogappeltje kunt noemen: de rooie rakker.
Elk jaar opnieuw raken in Nederland dertig miljoen kippen voorgoed van de leg. Het zijn andere kippen dan de kippen die we doorgaans eten. Dat zijn plofkippen. Maar legkippen die het niet meer doen, wat gebeurt er mee? Ze gaan de wijde wereld in. Levend in vrachtwagens naar Polen of nog verder weg. Of diepgevroren in containers. Stomme verbazing: we hebben er meer dan genoeg, maar we kunnen er nergens één kopen: soepkip. Om er van te kunnen eten - hij reist de Nederlandse soepkip achterna - moet de verslaggever zich helemaal laten inenten tegen tropische ziekten. Want uitgelegde kippen gaan naar Afrika.
Niet alle messen zijn even scherp. Wonderlijk, zelfs nieuwe messen van naam en faam hebben moeite met een tomaat. Waarom is het ene keukenmes nieuw uit de winkel vlijmscherp en zijn andere keukenmessen meer geschikt als schroevendraaier? Verslaggever gaat op pad en vindt het geheim van het mes: je moet het slijpen, mijnheer de fabrikant. Kijk maar naar het mes van mevrouw de fabrikant, uit Solingenwijk.
Wat vegetariërs niet willen weten. Eten ze kaas, dan is er vanzelf ook biefstuk bij. Eten ze geitenkaas, dan is er de bok. Wat moeten we met de bok? Alle - bijna alle - geitenbokken van Nederland gaan naar de katholieken van Barcelona. Maar veel dichter bij huis, in De wilde keuken wordt er saté van gemaakt. Want je moet het weten als je kaas eet. Daarvoor zijn duizend bokjes geboren. Presentatie: Wouter Klootwijk.
Een pan koop je voor je leven, als het een goede is. Maar wat is een goede pan? Daar wordt verschillend over gedacht maar nooit is er de wetenschap bij gehaald. In De Wilde Keuken het eerste fundamentele onderzoek naar pannen en de kwaliteiten van de bodem. Ontluisterend: wat een goede koekenpan doet, doet een vispan voor geen meter. Filosofie ook in De Wilde Keuken: koop je een vis die in je pan past of koop je een pan waar je vis in kan? En tenslotte een uitvinding: roerbakken zonder handen.
Door de ramen van De Wilde Keuken ziet de kok elke dag de plaag. Het zijn mooie vogels, maar ze mogen er niet zijn van de regering. Ze zijn gaan wonen waar koeien moeten grazen. Dieren die zich niet gedragen heten een plaag. De Wilde Keuken weet er raad mee. Plagen zijn er om op te eten en het hoeft geen vogel te zijn, een omelet is ook al goed. En plagen genoeg. Een rampje in de Waddenzee is reuze geschikt voor een soupe haute cuisinair en Apeldoorn heeft te kampen met een plaag die precies in een braadslee past.
Het varken kan de naam niet schelen van de aardappel. Als het maar patat is. Dol zijn de varkens achter De wilde keukendeur op oude patat friet waarvan veel mensen zich niet eens realiseren dat ze van een aardappel zijn gemaakt. En van welke dan wel en waar vandaan? Aardappelen krijgen in De wilde keuken weer een naam en de kok gaat ze zelf rooien. Ontdekking: je hebt verse aardappelen en aardappelen die men vers noemt. Klootwijk in Zeeland.
Het is goed mogelijk, denkt een darmenman, dat op verschillende plekken in de wereld op ongeveer hetzelfde moment ontdekt is waar darmen goed voor zijn. Tweedehands darm die een varken niet meer nodig heeft is een ideale en geniale verpakking. In De Wilde Keuken wordt worst gemaakt en het verhaal verteld van het velletje om de worst. Darm.
Wouter Klootwijk vraagt zich af waar de koeien blijven die geen melk meer geven. Hij ontdekt dat het rundvlees in menig Nederlandse supermarkt niet van een koe en niet van een stier is. Want, komt het uit Ierland, dan is het vlees van een... Os. En de Nederlandse oude koe? In de worst? Nee, ons puike Nederlandse koevlees gaat naar Spanje en wij eten uit Ierland een os.
Oud als de wereld zijn ze zo ongeveer. Schelpdieren. Apen aan zee zijn er mens van geworden. Eet je schelpdieren dan groeien je hersens en word je slim. Oesterkwekers en mosselvissers weten er van. Steeds slimmer worden ze. De mossels en oesters te slim af. En in zijn Wilde Keuken test Klootwijk een nieuwe machine die 600 oesters kan open maken in een uur. Tenminste, als je de machine kan bedienen. Daartoe moet je meer oesters eten. Om slimmer te worden.
Een boon is bruin, een boon is wit of het is een sperzie. Wat weten we toch weinig van bonen. Om maar eens wat te noemen. Waarom heet een paardenboon en paardenboon en een kievitsboon een kievit? Wouter Klootwijk op reis en op zoek naar antwoorden. Nieuws: voor de beste bonen hoef je niet in buitenlanden te wezen. Ze worden dichter bij huis geteeld dan de Hollander durft te denken.
Kippen worden eerst verzonnen. Als ze zijn bedacht worden hanen en hennen bij elkaar gebracht die samen kippen moeten maken die in een sensationeel korte tijd tot twee kilo dik groeien. Of kippen die in een sensationeel korte tijd driehonderd eieren leggen voor ze nog eens dienst doen in de soep. Wouter Klootwijk ontmoet de ouderdieren van de wonderkippen en vraagt zich in de Wilde Keuken af of er ook kippen verzonnen kunnen worden die kunnen leven van afval. Er is onvoorstelbaar veel uitstekend afval waar nog geen kip voor is.
Deegwaren worden tegenwoordig pasta genoemd. Maar noem de deegwaar van de Chinees geen pasta. Een Chinees gebruikt mie en mie is van zijn leven geen pasta. Klootwijk onderzoekt het verschil en ontdekt dat de beste en authentieke mie van de authentieke afhaalchinees gemaakt wordt in Enschede. En in de Wilde Keuken maakt hij zijn eigen pasta: een origineel streekproduct uit Oost Groningen.
Het conservenblik is zo gewoon geworden als water uit de kraan. We staan er niet bij stil, nee sterker: we kijken er op neer. Eten uit blik is minderwaardig. Wat een modieuze vergissing. De uitvinding van het conservenblik heeft miljoenen mensen het leven gered, om te beginnen de soldaten van Napoleon die in de loopgraven en aan het front eindelijk iets konden eten waar ze niet aan dood gingen voor ze doodgeschoten werden. Wouter Klootwijk kookt in De Wilde Keuken niet uit een conservenblik maar stopt een heel schaap in blik. Uit eerbied voor de inmiddels verguisde conservenindustrie. Ook in De Wilde Keuken: het lekkerste uit blik. Klootwijk haalt het uit Noorwegen.
Toen het leven nog eenvoudig was had je slaolie en smeerolie. En toen er nog geen smeerolie was smeerde men de geweren met slaolie. Dat was olie uit koolzaad die raapzaadolie werd genoemd en vreselijk stonk als er in gebakken werd. Vader bakte vis in het schuurtje en mocht daarna een week niet meer zijn huis in. Het leven is niet eenvoudig meer en voor kennis over spijsolie moet men op cursus. Die uit olijven is er bijgekomen en zonnebloem en maiskiem en olie uit de pelletjes van rijst. Maar één ding staat vast: als olie heel heet wordt vliegt het spontaan in de fik. Dat wordt in De Wilde Keuken onomstotelijk bewezen. Met slaolie.
Wereldnieuws. Een dier dat het naar zijn zin heeft wordt voor half geld twee keer zo dik. Ofwel, een vis die niet gevoerd wordt maar zelf bepaalt wanneer hij eet heeft maar half zoveel voedsel nodig en is - zou je als mens kunnen denken - twee keer zo gelukkig. Nu nog een mooie dood en de vooruitgang is een stap verder. Wouter Klootwijk mijmert in zijn Wilde Keuken over vissengeluk, vangt met een professor in dierenwelzijn een zeldzame vis die de professor ter plekke open maakt om de hersens aan te wijzen en krijgt uitgelegd dat vissen net zo slim zijn als een varken.
We eten ervan, maar weten het niet. Zeewier is dagelijkse kost. Het zit in chocoladevla, in yoghurt maar bijvoorbeeld ook in tandpasta. Als bindmiddel. Maar is het ook te eten als je er geen yoghurt omheen roert? De Wilde Keukenchef eet zeewier uit een laboratorium op Texel en uit de Atlantische Oceaan voor Ierland. Veurtreffelijke kost, zegt Klootwijk. En de varkens die hij het voert zeggen het hem na, minder bekakt. Voorspelling: zeewieren zijn de boerenkolen van de toekomst en de rookworst die erbij hoort, wordt ook weer van zeewier gemaakt.
Glas is mooi. Een fles met olie, een pot met bonen. En in glas is appelmoes mooi, zijn peertjes begeerlijk en komen augurken schitterend tot hun recht. Prachtige augurken, kijk maar, ze zitten allemaal bij het raampje te pronk. Het Wilde Keukenpersoneel, dat gek op glas is waar wat in zit, maakt zich zorgen. Blijven ze wel, de mooie glazen potten en flessen? Jazeker, zegt de glasfabrikant, glas zal nooit op raken, het wordt eeuwig opnieuw gebruikt en als je het weggooit wordt het vanzelf weer zand. Zand? Jazeker, zand uit België. Bizar. België wordt afgegraven om van het zand flesjes te maken voor het Hollandste bier ter wereld. Daar zijn miljoenen flesjes voor nodig. En stom genoeg gooien we die flesjes, eenmaal leeg, weer stuk. Er had nog iets anders mee gekund. Wat precies is hier te zien.
Trouw een Engelse ram aan een Hollandse ooi. En doe dat op Texel. Uit het huwelijk wordt een schaap geboren dat Texelaar heet. En of het nou in Ierland gaat wonen of in België, het blijft een Texelaar. Zelfs als de Belgen er nog eens een ander schaap mee kruisen, dan blijft het nieuwe lam een Texelaar heten, maar is het er eentje met een dikke kont. Belgen zien dat graag bij dieren. In De Wilde Keuken wordt schapenkaas gegeten en een lamsvleeskroketje gebakken. Waarna de Wildekeukenkok op reis moet, naar Texel, naar Ierland en naar een Belgische professor die de Texelse dikbil uitvond. Want schapen kun je uitvinden.
De Wilde Keuken op zee. Waar wordt de beste makreel gerookt? Op de Atlantische Oceaan, west van de Shetland Eilanden en in het bijzonder op de trawler Afrika die ook de Scheveningen 24 heet (Sch 24). Het schip vangt makrelen voor Japan, maar de bemanning houdt wat vissen voor zichzelf apart. Ze eten ervan, warm gerookte makreel. Bericht uit de Wilde Keuken, je kunt beter één keer meegaan met de Sch 24 voor een maaltje makreel zo uit de zee gerookt op het achterdek, dan drie keer kanen in een Michelinsterrenhuis. En een onthulling. Toen Klootwijk aan Zee enige jaren geleden mee uit vissen ging op sardines en daarover vertelde, filmde hij wel de vangst op een Marokkaans kottertje, maar wat niemand zag was dat het geen sardines waren, maar... makreeltjes.
Iedereen kookt met bouillonblokken. Iedereen? Nou nee, een enkele culinair haalt er het neusje voor op en trekt zelf bouillon. Maar verder? De hele wereld zo'n beetje kan zonder bouillonblok niet lekker koken. Als in Puerto Rico schaarste is aan bouillonblokken, is dat voorpaginanieuws. De kok van de Wilde Keuken vroeg het zich al jaren af. Wat zit er in het bouillonblok? Ja, vet en zout, maar wat is precies het ingrediënt vleesextract? Doodgewone vraag stort het Wilde Keukenpersoneel in een dol avontuur. Vleesextract wordt gemaakt van vlees. Maar hoe?
Je hebt echte cowboys. Het zijn mannen met een gezin en ze kunnen niet goed schieten. Koeien melken, dat kunnen ze. Ze zien er alleen eender uit als de ijdele watjes in een cowboyfilm en inderdaad, ze wonen een groot deel van hun leven op een paard. Kom daar maar eens om bij John Wayne. Wouter Klootwijk ontmoet ze op een boerderij in Brazilië. Niet om ze te vereren, maar om meer te weten te komen over wat er met de duizenden runderen gebeurt die Brazilië produceert. Biefstukken natuurlijk. Maar ook vleesextract. En nog iets. Poeder. Terug naar Nederland. Van alle dieren op pootjes wordt poeder gemaakt, ook van Braziliaanse runderen. Voor in de soep.
Van de wind kun je niet leven. O nee? In de Wilde Keuken kan dat wel. Dat wil zeggen, op wind kun je koken. Maar hoe? Wouter Klootwijk wou het altijd al, want het waait alle dagen om zijn huis. Hij zoekt het uit. Om te ontdekken dat je met een elektrische tandenborstel thee kunt zetten en dat eieren bakken tussen de rails van een tram die op inductie rijdt niet lukt. Nog niet. Maar koken op wind kan.
De lekkerste tomaat bestaat al vijf jaar. Maar bijna niemand heeft hem gezien. Laat staan geproefd. Dat komt omdat inkopers van supermarkten hem lelijk vinden. Hij is niet mooi rond en supermarktinkopers menen te weten dat wij gaaf ronde tomaten willen. Kopen supermarkten niet in, dan begint geen teler er aan. Er zijn veel meer tomaten die Nederlandse kruideniers lelijk vinden maar die ze toch verkopen. In flessen. Ketchup. En de kok laat zien dat het heel verstandig is om het maken van tomatenpuree over te laten aan de industrie. Verhalen over het grootste tuinbouwgewas in de wereld.
Ver voor de uitvinding van de koelkast wisten vissers hoe vissen boven water langer goed blijven dan een dag, een week, een jaar en nog langer zelfs. Ze hingen vissen aan een waslijn en lieten de wind het werk doen. Drogen. Het gebeurt nog altijd, de beroemdste gedroogde vis is de kabeljauw die stokvis is gaan heten. De kok van De Wilde Keuken doet een merkwaardige ontdekking. Het mag helemaal niet van de regering, vis drogen in de wind.
Het is geel en wordt weggegooid. Het is het lot van honderdduizend citroenen. Ze dienen als garnering. In schijfjes op de borden met gebakken vis. Maar zelden peurt iemand er een drupje uit om de vis te bezuren. De Wilde Keuken eert de veel te vaak verguisde citroen en maakt er sap van op Sicilië. Ontdekking: als op het flesje sap een groen dopje zit is het sap van citroen. Geel dopje? Sap van limoen. Maar je hebt ook groene citroenen…
Iedereen weet het, alleen de Ieren weten het niet. Ierland is het rijk aan zeebanket. Een Nederlandse chef-kok leert de Ieren oesters eten en valt intussen zelf nog elke dag om van verbazing hoeveel er uit Ierse wateren te oogsten is. De Ieren zelf hebben ook iets ontdekt. Een zeeslak waar de rijken in Azië en de kak van Londen in eethuizen van stand goud voor betalen. De zeeslak hadden de Ieren niet, maar wel in overvloed het voer voor het beest: zeewier. Je kunt twee dingen doen. Voer naar de dieren brengen of de dieren naar het voer. De Ieren haalden de dieren van ver, voeren ze en verkopen ze aan de wijde wereld voor de prijs van kaviaar.
Een jager geeft college schijten. Het betreft in dit geval het kakgedrag van wilde ganzen. Er komt veel uit. Hinderlijk mestoverschot. Schieten moet helpen. Maar dan? Korte culinaire cursus van de jager: shoarmakruiden er overheen! Deze week vervelende beesten in De Wilde Keuken en op het land er omheen, te veel en te beweeglijk om ze te tellen. Maar ook een wonderlijk verhaal. Er is een eiland in zee waar men vervelende beesten te kort komt. Ze sterven uit.
Van dropijs hebben Italianen geen kaas gegeten. Het Wilde Keukenpersoneel reist hartje winter naar het noorden van Italië om daar in een dorp alle Italianen te ontmoeten die elk voorjaar opnieuw naar het noorden trekken. Om er tot in de herfst te werken in hun Italiaanse ijssalons. Ze komen bijna allemaal uit hetzelfde gebiedje in de Dolomieten en dat al een paar generaties lang. Italiaanse ijsmakers? Dat waren ze niet, ze waren boer of knecht. Maar aan ijs was wat te verdienen. Van alles wat we kunnen eten, van bijna alles, maken de Italianen ijs als je er om zou vragen. Soms onweerstaanbaar lekker ijs. Maar ijs van drop kunnen ze niet. In De Wilde Keuken wordt even uitgevonden hoe het moet. Dat kan toch iedereen!?
IJs op een stokje komt uit de fabriek. IJs in bakken van de kruidenier wordt ook in een fabriek gemaakt. Hoe dat gaat mocht het Wilde Keukenpersoneel komen zien in Engeland waar in een vierkante fabriek Magnums worden gemaakt en de driekleuren raketjes. Maar ook ijstaarten van honderd meter lang die jammer genoeg daarna weer in mootjes worden gesneden. Terug thuis deden de Wilden van de Keuken een ontdekking. Wat de fabriek in Engeland kan, kunnen ze in Friesland ook. Raketjes en Cornetto’s, maar dan voor half geld. Nep? Ja. Maar de echte merken worden net zo vernept; Hertog IJs bestaat niet meer en toch bestaat het nog…
Verdriet in De Wilde Keuken om een gebruiksvoorwerp. Het zou niet meer mogen: een houten snijplank. Bijna iedereen denkt, en in elk geval handhavers van de wet op de hygiëne denken het, dat hout niet meer mag in de keuken. Omdat je ziek zou worden van de andijvie als eerder op de plank een kip gesneden is. De kok van De Wilde Keuken snijdt nog liever in zijn vingers dan een prei op een plastic plank… Maar een mooi bericht dan toch: hout mag wel en van plastic snijplanken word je ziek als je niet oplet. Je kunt het je ook niet voorstellen. Het beste broodmes ter wereld en dat dan op een ellendig stukje designplastic. Waar is dat broodmes? In De Wilde Keuken.
Het jaar is versleten, het is bijna op. Reden om in De Wilde Keuken de toekomst te voorspellen. Wat zijn de dertien culinaire trends in 2013? Een oude stamppot voor armelui van weleer keert weer. Een oude culinaire cultuur die even na Christus al huishield in Europa, komt weerom. De Wilde Keuken stuurt een verslaggever naar Jeruzalem om daar te zien wat ons hier te wachten staat. Oude begrippen hebben afgedaan. Alles wat gebakken en gekookt uit de winkel komt krijgt nieuwe namen. Een brood wordt een vis, een vis wordt een boon, een boon wordt een gebakje. Mensen gaan thuis eten en als het moet, dan maar wonen in een eethuis. Een vergeten beest wordt voortaan schaamteloos bruin gebraden en opgediend thuis bij de modalen. Voorheen moest het beest in het geheim naar buitenlanden worden gesmokkeld en moesten geitenkaasvegetariërs zich doodschamen. De schaamte voorbij! En zo zullen culinairen en lui die liever schaften dan een stukje Michelinkak savoureren, op Tweede Kerstdag in De Wilde Keuken nog veel meer te horen en te zien krijgen over wat ze volgend jaar zullen doen en laten. Een sterke terugkomer: het broodje patat.
Als de vis voor Scheveningen slaapt en met rust gelaten wordt, komt verse vis van ver. Klootwijk reist naar IJsland, het spoor terug naar waar de beste vis voor Europa vandaan komt. IJsland heeft er zat van. En dan is er het verhaal van de lekkerste vis, kakelvers, van dichtbij huis, maar vergeten. Gegeten wordt hij niet meer. Alleen in De Wilde Keuken wordt hij nog bruin gebakken. Het is het seizoen van De Wilde Keuken op wielen – een kookkeet waarin Wouter Klootwijk gaat en staat, overal waar het hem bevalt.
Het is het mooiste speelgoed want het leeft en je kunt er op zitten. Het paard. Van adel en onhandig. Mooi maar duur. In Nederland leven een half miljoen speelgoedpaarden. Er zijn oude paarden bij en paarden die de mens die ze bezit teveel worden. In De Wilde Keuken op Wielen vraagt de kok zich af waar de paarden blijven die niet meer mee mogen doen of niet meer kunnen. Een ontdekking. Pony’s uit Nederland worden in Antwerpen grasbuikjes genoemd. Anders lusten Belgische gasten van het restaurant het niet. Nog een ontdekking. Pony smaakt naar walvis.
We zijn rijk gezegend met goed drinkwater. Wat tienduizend jaar geleden naar beneden regende in de Ardennen komt boven bij Den Bosch. Er wordt bier van gemaakt als de wc’s er niet mee worden doorgespoeld. Maar hoe komt de Wilde Keuken op Wielen aan water onderweg? Gewoon aanboren. Het mag vast niet maar het moet als je het wilt weten. Pijp in de grond en het spuit omhoog. Eerste klas water waar menig mondain mens de fijne neus voor ophaalt om duizend keer duurder water uit een flesje te schenken. We willen het gewoon niet weten. Dat we het beste water ter wereld zo uit de kraan kunnen tappen.
Planten hebben voedsel nodig om te groeien. Dieren ook. Maar voer heeft ook voer nodig. De Wilde Keuken onderzoekt waar het begint. Verslaggever Wouter Klootwijk ontdekt dat we van de zon kunnen leven. Want op zonlicht groeit voer en dat voer voedt de oesters die de mens dienen tot voedsel. De Wilde Keuken in het paradijs.
De Wilde Keuken op wielen staat midden in een veld vol spruitjes en kookt. Nieuwe spruitjes en hele oude van uit de tijd toen kinderen spruitjes nog verschrikkelijk vies vonden. Spruitjes zijn de kleinste kolen en witte kolen zijn de grootste. Maar die grote komen we nooit meer tegen. O nee? Dat denken we, maar kleingesneden eet bijna iedereen er van. Uit het kant en klaar pakket bamigroente. En dan is er nog het verhaal van de kool en de geit. Het krijgt in de Wilde Keuken een geheel nieuwe wending.
De toekomst, dat is het vreemde, begint nooit. Morgen zal nooit vandaag worden, ja morgen wel, maar dan is het vandaag en heb je toch weer morgen. De makers van de Wilde Keuken trekken zich van dit soort filosoferen niks aan en hebben een wereldprimeur. De windmolen van de toekomst doet het ook onder water. In de toekomst. Maar vandaag al in de Wilde Keuken. Met meer nieuws over morgen: stroom wordt gratis en je kunt aardappelen telen op zolder onder een rood lampje.
Het is bitter van een bloempje. De Wilde Keuken gaat het oogsten. Het bloempje in België waar nog meer te beleven is. De mooie bieren van België worden gebrouwen met stroop. En groot in stroop is de stad waar Louis Paul Boon geboren is, Aalst. Maar in de Wilde Keuken wordt niet met bier gekookt. Dat vindt de kok eeuwig zonde. Wie met bier kookt, zegt de Wilde Keukenkok, kan het niet.
Het geheime zeebanket. Niemand in Nederland, bijna niemand weet de naam en niemand heeft ze ooit gegeten. Dat kan ook niet want ze gaan allemaal naar Spanje. Kokkels. De bodem van de Waddenzee ligt er mee bezaaid, het lekkerste schelpdiertje van Europa, rauw beter nog dan de beste oester en kort gekookt verpletterend lekkerder nog dan mosselen. Maar je moet het maar weten en dat doen we niet. Wereldprimeur: de Wilde Keuken valt droog op zee en kookt kokkels, vers uit het zand. De hemel op aarde in de keuken op wielen.
De onstuimige keuken van Wouter Klootwijk. Met alledaagse vragen waar de huishoudjournalist wakker van ligt. -Beelden uit het keukenverleden vertellen over de mens die niet (meer) zonder machines kan.
Waar blijven de postduiven als de post is bezorgd? Wegvliegen doen ze liever niet. Ze blijven in de stad waar mensen knoeien met frites en brood. Tot de stad er genoeg van heeft.
Surinamers in Nederland koken met bacalao, portugees voor 'gezouten kabeljauw'. De vis komt uit het noorden, het zout uit het zuiden.
Met alledaagse vragen waar de huishoudjournalist wakker van ligt. -In De Wilde Keuken op wielen, geparkeerd in een kersenboomgaard, eet de kok een spreeuw die gevuld is met kersen.
Worst is van alle tijden en alle culturen, maar nooit houden de verhalen erover op. In De Wilde Keuken hangt de eerste natuurmonumentenworst te roken: puur natuur.
De snelkookpan is weer bezig aan een opmars. Klopt het dat vroeger de erwtensoep uit een snelkookpan ontsnapte en tegen het plafond spoot?
Chinezen zijn het die in Nederland illegaal verblijven. De regering ziet ze liever gaan dan dat er nog meer komen: wolhandkrabben.
Eten is vervelend. Saus maakt er een feest van. En saus is al zo oud als de geschiedenis op schrift.
Met een kleine ingreep maakt de kok een frietkot van zijn Wilde Keuken op wielen.
Er is heel veel van. Waar het regent groeit het. Overal op aarde. Je kan er in liggen, je kan het bestrijden, maar wij mensen kunnen het niet verteren. Gras.
De kleinste ui is zilver. Althans, zijn huid. Is de huid er afgepeld dan is een zilveruitje wit. Maar wat moet je er mee? In azijn leggen en zuur op een slaatje.
De meest gegeten groente ter wereld. Zoveel er gegeten worden, zo weinig weten wij ervan. Dat ze geel zijn, of rood of roze.
De gehaktbal werd pas beroemd toen gevluchte Duitsers aan Amerikanen leerden hoe ze ballen bakken moesten. Duitsers uit Hamburg drukten hun ballen plat.
Kant en klaar eten is van alle tijden. Het eten dat in de Wilde Keuken opgewarmd wordt, is bereid door sterrenchefs, in een gigantische kookfabriek. Zo goed dat je zelf nooit meer je keuken in hoeft.
In Frankrijk worden oesters vertroeteld en groeien ze netjes op, maar in Yerseke? Daar worden ze geboren op een industrieterrein en groeien ze op in plastic limonadeflessen.
Losgezongen van het varken. De kont krijgt zijn nieuwe naam in de pan, gekookte ham. Of aan de waslijn.
Net uit het ei mag een hennetje blijven leven om legkip te worden. Het haantje moet dood. Toch wordt in De Wilde Keuken zo'n haantje gebraden
De makers van De Wilde Keuken zetten de stijl naar hun hand en ontdekken de nieuwste manieren van leven. Het summum van culinaire lifestyle; je eet geen vis meer, je eet bijvangst. En het summum van bijvangst? Laat je uit Suriname komen en bereid je op de winterbarbecue.
Picasso werd er beroemd om, hij portretteerde vrouwen met twee ogen aan één kant voorbij de neus. Maar schollen, tongen, scharren en botjes hebben het bedacht. In de Wilde Keuken een klein heilbotje dat nog een neusje heeft tussen twee ogen, maar het is al bezig met de verhuizing.
Rivierkreeftjes zijn een plaag. Het begon in Spanje waar rijstvelden zijn aangelegd. Veel water, veel werk, weinig winst. De boeren zochten bijverdienste en zetten Amerikaanse kreeften uit in het water onder de rijst. De plaag kroop omhoog tot bij Gouda. Er is nu voor iedereen een kreeftje. Maar in de Wilde Keuken vinden ze het kreng niet lekker. Weten wat beters. En het antwoord op de rare vraag of er ook vegetarische kreeften zijn.
De Wilde Keuken gaat in het ijzer, kookt op een kachel, zelf gemaakt van oud ijzer van een scheepssloperij, bakt wafels op een gietijzeren putdeksel en doet de was in een Dutch oven. Programma rond de onstuimige keuken van Wouter Klootwijk met alledaagse vragen waar de 'huishoudjournalist' wakker van kan liggen.
Het is eerder een mossel, eerder een slak, een weekdier, maar hij mag vis heten van de mens. Inktvis is goed beschouwd geen vis. Geen graatje in te bekennen en het slakkenhuis, de schelp zit binnenin. Dat is veel minder lastig dan om je heen. Programma rond de onstuimige keuken van Wouter Klootwijk met alledaagse vragen waar de 'huishoudjournalist' wakker van kan liggen.
Kruiden maken van eten een feest. Maar welke kruiden bij welk eten? Hoeven we niet meer over na te denken. Dat doen de toverkollen voor ons. Ze mengen kruiden en zetten op het zakje alleen nog waartoe ze dienen. Speklapjeskruiden. Programma rond de onstuimige keuken van Wouter Klootwijk met alledaagse vragen waar de 'huishoudjournalist' wakker van kan liggen.
Een koe en kalf en een heel paard half. Maar melk is de motor. Het komt van de koe en wordt kaas.
De onthulling van landgarnalen. Zijn er altijd al geweest, maar ze vielen niet op. Je hoeft er niet op te vissen. Iedereen heeft ze in huis. Heerlijk!
Is het waar dat Spaanse varkens eikels eten. Ja. Er zijn in Spanje een paar varkens die een paar eikels eten. En smaken die varkens later, als ze geslacht zijn, lekker? Ja heel lekker.